Duitse wetenschappers identificeren plastic-etende schimmelstammen

De nieuwe wetenschappelijke studie "Tapping Into Fungal Potential: Biodegradation of Plastic and Rubber by Potent Fungi", gepubliceerd in Science Direct, onderzoekt het vermogen van verschillende schimmelstammen om een aantal van de meest gebruikte polymeren af te breken, wat de weg vrijmaakt voor nieuwe bioremediatie technieken.

Het uitgebreide onderzoek richtte zich op 18 schimmelstammen om hun vermogen om polyurethaan (PU), polyethyleen (PE) en bandenrubber af te breken te evalueren. Van deze stammen vertoonden Fusarium, Penicillium, Botryotinia en Trichoderma bijzonder veelbelovende resultaten, omdat ze goed gedijen op deze polymeren zonder afhankelijk te zijn van andere koolstofbronnen. Dit aanpassingsvermogen maakt hen tot levensvatbare kandidaten voor bioremediatie.

Hans-Peter Grossart, een van de co-auteurs van het onderzoek, benadrukte dat schimmelbioremediatie weliswaar een belangrijke stap voorwaarts betekent, maar dat het slechts een onderdeel is van een broodnodige bredere strategie om plasticvervuiling te voorkomen. In een gesprek met Reuters benadrukte Grossart de noodzaak van het minimaliseren van het vrijkomen van plastic in het milieu.

"We moeten zeker proberen om zo min mogelijk plastic in het milieu te lozen," zegt Grossart. "Plastic is gemaakt van fossiele koolstof en als de paddenstoelen het afbreken, is het niet anders dan dat wij olie of gas verbranden en CO2 in de atmosfeer brengen."

Plasticvervuiling blijft een onthutsend wereldwijd probleem, met mensen die jaarlijks meer dan 350 miljoen ton plastic afval produceren. De toekomst ziet er nog angstaanjagender uit, want volgens gegevens van Statista zou dit cijfer tegen 2060 verdrievoudigd kunnen zijn als de huidige trends aanhouden. De International Union for Conservation of Nature (IUCN) schat dat elk jaar ongeveer 20 miljoen ton van dit plastic onze natuurlijke omgeving vervuilt, een aantal dat naar verwachting zal stijgen.

De bevindingen van het onderzoek suggereren dat het vermogen van schimmels om plastic te metaboliseren als brandstofbron een evolutionaire reactie kan zijn op de overweldigende aanwezigheid van plastic koolstof in het milieu. Zonder proactieve interventie kan plastic afval 20 tot 500 jaar in ecosystemen aanwezig blijven voordat het wordt afgebroken.

Het vooruitzicht om schimmels te gebruiken in gecontroleerde omgevingen zoals rioolwaterzuiveringsinstallaties, die al miljoenen stukjes microplastic bevatten, opent nieuwe wegen in de strijd tegen plasticvervuiling. Grossarts voorzichtige houding versterkt echter het belang van het aanpakken van de onderliggende oorzaak van plasticvervuiling.

Terwijl wetenschappers doorgaan met het onderzoeken en optimaliseren van dergelijke innovatieve oplossingen, wordt de wereldgemeenschap geconfronteerd met de dringende noodzaak om strengere beleidsmaatregelen en praktijken te implementeren om de almaar groeiende plastic voetafdruk te beperken.